Świat tańca

Odkąd pamiętam moi najbliżsi starali się ,abym wiodła bardo zbliżone życie do moich pełno sprytnych rówieśników. Chodziłam na zajęcia  z języka angielskiego, malowałam w MDK’u. Słowem dotykałam wszelkich  form życia. Niestety jedne z nich były dla mnie zamknięte i co gorsza, nie do otwarcia,,, która z nas nie chciała choć raz w  życiu zatańczyć Walca, czy Rumby?

Któregoś dnia wybrałam się na targi sprzętu rehabilitacyjnego. Gdy tak przechadzałam się po hali, nagle moim oczom ukazał się niesamowity widok… Niby zwyczajna para taneczna, ale tancerka była osobą poruszającą się za pomocą czterokołowego znajomego,

Już następnego dnia, pod wpływem obejrzanego duetu, werbowałam Internet w poszukiwaniu klubu tanecznego. Po raz kolejny dostałam swoisty policzek. Żaden z Wrocławskich się tym nie zajmował. Dodatkowo  do takich formacji przyjmowano głównie osoby po wypadkach itd…

Marzenie umknęło bezpowrotnie.

Na obozie letnim znajoma poinformowała, że ponownie rusza grupa taneczna zainicjowana przez grupę zapaleńców przy moim stowarzyszeniu.

W pierwszym odruchu włączyła się nutka ostrzegawcza. 

Po co mi to teraz? Już prawie to w sobie zabiłam.
„Prawie” czasem sporo zmienia.

Taniec na  XV leciu stowarzyszenia
29.11.08

Stąpałam po kruchym lodzie, ale ja nie ja jedna.. Byliśmy grupą, więc albo  wzbijemy się razem na wyżyny , albo wrócimy na tarczy. Czas udowodnił, że jednak to pierwsze.
Co mi dały te zajęcia?
Nauczyłam się wymarzonego tańca i z integrowałam się
Ale o tym wkrótce... :-)